Vorige week woensdag heb ik van een enorm mazzeltje mogen genieten. Samen met een collega zijn we naar een geweldig concert van U2 geweest in Melbourne. Woensdagmiddag 12 uur → taxi vliegveld → anderhalf uur vliegen → taxi hotel → tasje droppen → gezellig en snel eten bij een Italiaan → de meute volgen naar stadion → 6 uur binnen → genieten van een naar een climax stijgende entourage → voorprogramma met Jay-Z → nooit van gehoord. Schijnt een Amerikaanse hiphop grootheid te zijn die je moet kennen ?! Om 9 uur barst het U2 spektakel los met ‘a beautiful day’. ’s Morgens leek het helemaal geen ‘beautiful day’ te worden. In Sydney regende het enorm. Aangezien we veld kaartjes hadden, hielden we rekening met nattigheid, vuilniszakken en ellende. In Melbourne was het nog steeds grijs, somber en nat. Maar we kwamen het stadion binnen en ’t klaarde op → a beautiful day! Onze Ierse vrienden gaven een geweldig concert met vele oude nummers op een indrukwekkend podium. Een soort hightech ‘spaceship’ , zo groot dat het dak van ’t stadion niet dicht kon. Vriend Bono was goed bij stem en de Edge toverde met z’n gitaren! In twee en een half uur rolden alle nummers in een hoog tempo over ons heen! ’s Nachts om één uur lagen we uitgeput en met vele muzikale indrukken op bed. Donderdag middag om 12 uur zat ik weer achter m’n bureau op kantoor.
Natuurlijk moet ik hier een honkbalwedstrijd checken. Het honkbalseizoen is hier begonnen → de Australian Baseball League (ABL). Ik was erg nieuwsgierig naar het niveau en de entourage. Beiden zijn me enorm meegevallen. Het schijnt dat de ABL is opgezet met hulp en geld van hun grote broer, de MLB organisatie. Nu het in Amerika einde seizoen is, spelen Australische en Aziatische minor league spelers hier in het zomerse down under. De Sydney Socks spelen in het Olympisch complex van 2000. Fantastische accommodaties met vele soft- en honkbal velden. De wedstrijd was gewoon uitverkocht. Ik kon nog een kaartje kopen voor een plekje in het outfield. Ik schat dat er ongeveer 500 mensen waren. Erg sfeervol met veel (Amerikaans) entertainment tussen de inningen door. Met het openbaar deed ik er alleen 2 uur over om er te komen. Natuurlijk was er weer ‘trackwork’ en moest ik vaak overstappen en bustochten ondernemen door vele gehuchten. De wedstrijd liep uit op een verlenging. Jammer genoeg moest ik na de 9e inning weg om m’n laatste bus en trein te halen. Ik was om één uur thuis, waarbij ik niet wist of de ‘Socks’ hadden gewonnen. De volgende ochtend zocht ik met m’n net gekochte baseball T-shirt een kapper op. Het toeval wil dat deze kapper ook bij de wedstrijd was. Hij is wel blijven zitten tot het einde en heeft me even bijgepraat over de verlenging. Ze hadden verloren.
Vorige week zondag nog een hike ondernomen die ik al lang van plan was. De Manly Scenic Walkway. Tien kilometer langs het water en door Sydney Harbour National Parc. Eigenlijk wilden we deze al ondernemen toen Gerda hier was, maar daar is niets van gekomen. Leuke wandeling met mooie ‘views’. Ik kwam zelfs leguanen tegen. Ook een perfecte ‘regenachtige’ dag om zo’n tocht te ondernemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten